Ne zamandan beri mutluluğu bu kadar basit tanımlayamaz oldum? Ne zaman elimdekilerle yetinemeyen, çemkirik bir tipe dönüştüm? Ve mutluluk dediğim şey, neden bir listeler silsilesine bağlı hale geldi.Ne zaman bu kadar uymamız gereken kural ve çevirmemiz gereken delaverlerle doldu hayatım?Tek ben miyim artık bu kadar zor mutlu olan ve her şeyden hevesi kaçmaya başlayan...Yoksa sizde de var mı böyle bir haleti ruhiyeye sahip olan.Aslında insanlar mutlular diye mi metroda,otobüste karşımda oturan teyzenin,amcanın,adamın gözlerindeki parıltı kayıp?
Gerçekten başkaldırsak düzene Spartacus gibi zincirlerimziden başka kaydecek şeylerimiz de olur mu?
Off akşam üzeri içinizi şişirdim sanırım.
3 yorum:
ben de aynıyım.. hayatımı böylee otomatiğe bağlamışım sanki sürüp gidiyor.. ne hayalim var ne de umudum,hiç bir şey için hevesim de yok.. geçer umarım :)
Mesela ben hep kendince mutluluk oyunu oynamaya çalışan ama aslında mutlu olamayan bir insanım. Yani kalıcı mutluluklarım yok hiç benim, sanırım bunun nedeni zihnimin bir köşesinde her daim mevcut olan huzursuzluk hissi. Eğer kaybettiğim -yada hiç bulamadığım- huzura kavuşabilirsem, mutlu olabilirim sanırım günün birinde.
sahi mutluluk ne demek ki?
Peki geçti mi şimdi?
Yorum Gönder