Ne zamandan beri mutluluğu bu kadar basit tanımlayamaz oldum? Ne zaman elimdekilerle yetinemeyen, çemkirik bir tipe dönüştüm? Ve mutluluk dediğim şey, neden bir listeler silsilesine bağlı hale geldi.Ne zaman bu kadar uymamız gereken kural ve çevirmemiz gereken delaverlerle doldu hayatım?Tek ben miyim artık bu kadar zor mutlu olan ve her şeyden hevesi kaçmaya başlayan...Yoksa sizde de var mı böyle bir haleti ruhiyeye sahip olan.Aslında insanlar mutlular diye mi metroda,otobüste karşımda oturan teyzenin,amcanın,adamın gözlerindeki parıltı kayıp?
Gerçekten başkaldırsak düzene Spartacus gibi zincirlerimziden başka kaydecek şeylerimiz de olur mu?
Off akşam üzeri içinizi şişirdim sanırım.
