Birazdan yeni bir Tus sınavı deneyimi için Ankara'ya uçuyor olacağım.Bu sınava hiç çalışmadım.Üstelik bu sefer yeniden İngilizce sınavına gireceğim.İnsan konuşmaya konuşmaya unutur mu acaba İngilizce'yi?Emin değilim kendimden ve bu sınavda yapabileceklerimden.Günlük hayattaki deneyimlerin ,hasta başındaki gözlemlerim arttıkça,sanki teorik bilgilerim kayboluyor,akademik olaylardan kopuyormuşum gibi geliyor.
Blog,öyle mutsuzum ki son günlerde.Zaten sen de bunun farkındasındır.Kaçıncı kez aynı mutsuzluğu temcit pilavı gibi ısıtıp ısıtıp üzerine sürdüm.Mutsuzum diye hayattan koptuğum yok ama vücudumda olmadık yerden sivilceler çıkıyor.Keşke zaten az olan uykumda rahat bıraksa sorunlar peşimi de orada gün yüzü görebilsem.Kur kur nereye kadar.Yavaştan tırtık olmaya başlayacağım hala yeterince olamadıysam da.
Hayatta kazandığımız deneyimler, yediğimiz kazıklardan mı oluşuyor gerçekten?Son 5 günde 4 nöbet tuttum.Kemiklerim ağrıyor resmen.Hani 2 polisin şehit olduğu cinnet olayında sadece olayı izleyen ve şu anda hayatta olan iki hastanın ilk müdahalesini ben yaptım.Kendimle gurur duyduğum falan yok.Resmen hiç yüzünden çıkan bir cinnet.İnsanların tahammül sınırları azalmış,tolerans göstergeleri sıfırda.Ve artık teşekkür ederim diyen kişiye 2. kez dönüp bakmak zorunda kalıyoruz.Herkesin içine bir öküzcük kaçmış olabilir mi?
Öyle deli saçmalaması oldu ki bu yazı ama bugünleri unutmamak için kendime bir not düşmek istedim.
