Kaç zamandır kendimi kandırıyormuşum meğer.İnanmak için o kadar kendimi kasmışım ki yüzüm gülmez olmuş,senin yüzünü de güldüremez olmuşum.
Ortak payda da buluştuğumuz konusunda o kadar inandırmışım ki ben olmaktan çok öte olmuşum.
Aynı duyguyu bile artık hissetmezken sırf alışkanlıklarımız yüzünden geri dönüşler yaşamışız.
Her dönüşte kendimizden -birbirimizden biraz daha uzak bir köşeye savrulup uzaklaşmışız.
Sabahtan beri başım çatlıyor...Sen değil miydin 1 saat aramazsam neden aramadın diyen.Şimdi aradığımda meşgule almaya bile tenezzül etmiyorsun.Ben değil miydim sana bakarken gözleri gülen kız ,hani bu sabah elimden düşmeyen fotoğraftaki.
Neye gülerek bakmışız,ne kadar doğalız.Ama şimdi ne o sensin benim görüp sevdiğim,ne o benim şu an nefret edercesine kaçtığın.
Sanırım bu kez çıkış yok,tıkandık.Çiğ süt emdiğimizi hatırlayıp sıradan iki kişinin birbirine yapabileceği tüm kahpelikleri birbirimize yaptık.Üzgünüm,geçeceğini biliyorum.Bundan öncekiler gibi; ama bir paydanın bütünü olur muyuz onu bilemiyorum.
Belki de ilişkilerimin kötü kadını benim.Yanlış sinyaller veriyorum.Yani artık ben bunun böyle olduğuna inanıyorum.İlişkiye başlarken çok net olduğumu düşünüyorum. Dümdüz gereğinden düz hatta.Oyun yok ,dolan yok.İçten pazarlık hiç yok.
Elimden gelinin en iyisi yap,yapamıyorsan en iyisi için uğraş.Hırslı ol ama hırsınla başkasını ezme.
Karşımdaki kişi veya kişilerinde öyle olmasını bekliyorum.Olmadığını görünce de böyle yıkılıp depresyon moduna giriyorum.
İnsanım.Bende hata yapıyorum,kırıyorum,üzüyorum.Üzdüğümü fark edince dert edip geceleri uyuyamıyorum.
Biliyorum İpek ONGUN'un yazdığı bir romanın karakteri değilim,hani şöyle her şeyde dört dörtlük olan Serrası gibi bir genç kadın.Ama iyi bir insan olmaya çalışıyorum.Bir denge kurmayı başaramıyorum.Ben çok severken uzaklaşan,onlar beni severken benim kaçtığım ama ortada durup denge kuramadığım ilişkiler yaşıyorum.
Peki,bana yapılan haksızlık değil mi?Onca zaman verdiğim emeğim,sırf hırslar ya da başka şeyler uğruna ya da daha da kötüsü sırf beni umursamadığı,önemsemediği göstermiş olmak adına bir anda yok olup gitmesi.
Benim yine yolun bir yerinde öylece durup tek başıma gidene bakakalmam.
Dinliyorum-Ya sonra?-Özcan Deniz~Deniz Çakır
Dinliyorum-Ya sonra?-Özcan Deniz~Deniz Çakır
Bir de Ajda'nın plak çızrtılı sesinden dinleyin.Ben ikisini de sevdim.Ya siz?
2 yorum:
herkes hata yapıyor üzüyor üzülüyor. Önemli olan bunu farketmek !!
sorun şu ki fark ettiğimiz halde bazen hata yapmaya devam ediyoruz ya o daha büyük bir sorun teşkil ediyor .Bendeki patoloji de bu sanırım gözüme soka soka hatayı sürdüyorum bazen.Zorluyorum aslında.Zorluyorum başarmak zorunda olduğumu düşünüyorum,karşımdaki de zorluyorum ama bu tek taraflı olmayacağını biliyorum.Hani ikimiz bir ayağmızı bir çuvala sokup zıplamaya başlıyoruz.Ama o vazgeçiyor ben devam etmek istiyorum.O ilerlemek için diretirken ben onu yerde sürüye sürüye final çizgisine ulaştırmaya çalışıyorum.Sonra pat diye bir şey oluyor,bir söz,bir kelime ne bileyim bir şey.Ve ben onca yolu aşmışken yoruluyorum,taşıyamıyorum .zaten onu sürüklemeye başladığım anda gibi olmuyor yükü,ilerledikçe daha da artıyor
Yorum Gönder