p.s:kendime not

Hatırlanması gereken onca şey varken, gündüzleri zamansızlıktan akşamları tembellikten yazamaz oldum.

Bunca değişiklik ve uyum süreci biraz sersemletiyor insanı.2 düğün etkinliğinin hemen akabinde yeniden Tus kariyerime başladım.İşi bıraktım; ama şu an o stresli acil servis günleri özlüyorum.Birdenbire doktorluktan, öğrenciliğe ve amatör ev hanımlığına terfi etmiş olmayı bünyem hiç yadırgamadı desem yalan söylemiş olurum.Sokakta görsen, bildiğin üniversite öğrencisi modundayım. O concon günlerden eser yok.

Tabi, şimdi yeniden başka bir şehirdeyim.Bu şehrin insanları önceden kibardılar,  ne ara bu kadar kabalaştılar.

Henüz ayağım deniz suyunu görmedi,tatil desen hayal şu aralar benim için. Valla eş,dost ve diğer blog hikayelerini okuyarak avunuyorum.Lakin bronzlaştım,bildiğin amele yanığım var, ama  Kütüphane-dershane arasında gide gele meydana gelen bronzluktan öte değil bu...Ve yazmayı özledim ama en çok gezmeyi,sonra bisiklete binmeyi,bir kaldırıma oturup gelip geçeni izlemeyi.Arabama atlayıp yollara düşmeyi,saçma gelecek ama hasta bakmayı bile özledim.Ama çok çalışmam lazım,yeniden.

Şı sınav bitsin,ben kazanabileyim en azından barajı geçeyim yahu.Azıcık motivasyon olsun bana...Gezip tozacağım pervasızca ..

P.s:Fotoğraf Facebook sayfasından kopyala yapıştır yapılmıştır,şahsıma ait değildir.