akıp giden zamanlarım

Zaman duruyor sık sık.Duruyor dünyai dönmez oluyor ve ben kendime çekiliyorum,belki anlık oluyor bu kaçışlarım.Bir an kopup gidiyorum uzaklara.O anda dank ediyorum.Ben nerdeyim,ne yapıyorum diye.6ay geride kalmış burada.Vay anasına diyorum.Buraya geldiğim ilk gün aklıma geliyor.Yağmurlu bir öğleden sonra,ilçenin sokakaları çamur içinde.İlçe demek de doğru omaz,köyün biraz daha moderni hani.Soğuk ,pis bir öğretmenevi,elimde telefonum.O zamanlar hayatımın en önemli insanına,telefonda ağlıyorum ki bu o dönem bende hastalık olmuş,depresyonda dolanıyorum ve ''biz şu an vardık,burası çok kötü...''diye ekliyorum.Gelen teselli edici cümle ise dünyamı başıma yıkıyor''alışman lazım ,bu senin hayatın ve bitti..''Burada olmaktan mı yoksa onsuz kalmaktan mı bilmiyorum ama soluğum kesiliyor.Ağlıyorum hem de daha şiddetli..Öleceğimi sanıyorum.Durmadan ağlıyorum...O ,ağlak surat,kan çanağı gözler ve kırmızı burunla başlıyorum görevimime.Hasta muayene aralarında ağlıyorum,dönmesi için yalvarıyorum.Bırakırsan öldürürüm kendimi diyorum.Ama onun beni terk etmesi kadar ürkütüyor yalnızlık beni.Yapayalnızım, burada bir başıma ne yapacağım ben diyorum.Sanki dünyanın bir ucuna giden o kız ben değilim.Deli gibi korkuyorum yalnızlıktan ve onsuzluktan.Sonra bir şey keşfediyorum zamanla.Hasta bakmak iyi geliyor ruhuma.Tüm enerjimle hastalarla ilgilenmeye başlıyorum.Baktıkça iyi oluyorum,birilerinin yaralarına merhem olmaya çalışıyorum.Çalışıyorum,çalışıyorum hem de gece 1miş sabahın körüymüş demeden.Sonra bir bakıyorum ki birçok sevenim olmuş,yeni yeni insanlar girmiş hayatıma.Yavaş yavaş soyunmuşum üzerime kuşandığım o hüzün kıyafetini.Ve dile kolay 6 ayı geride bırakmışım yeni hayatımın.Şimdi uzun bir yolun daha en başında ,yeni heyecanlarım, hayallerim var hayatıma dair.Şanslıyım ki güzel insanlar girdi hayatıma,şanslıyım ki sevenlerim oldu.Yüreğimden geçirdiğim bir dileğim var şimdi sadece onun için çabalıyorum hayatımda.Ve bir isim saklı kalbimin derinliklerinde bir daha asla telafuz edilmemek üzere.