Yola Çıkmak Lazım

Salı günü (22.07.2008) itibariyle alnımın akıyla bitirme sunumu, burada bulunduğum sürece beraber çalıştığım hoca,asistan kim varsa hepsinin önünde alnımın akıyla yaptım,stajımı bitirdim.
Herkes çok beğendiğini söyledi.Profesör devamlı çok güzeldi diye tekrarladı.Elbette benim süper Amerikan(!) aksağınıma bağlı değildi başarımın sırrı.İltifatlar bence,sunumumun başına yerleştirdiğim Türkiye tanıtım videosuna,finaldeki Hazılamış olduğum İtalya fotoğraflarından oluşan videoya ve elbette babişimin çantama koyduğu bir kutu lokuma bağlıdır.

Bitirmemiz nedeniyle aynı gece Profesör bizim için evinde bir yemek verdi.İlk defa gerçek İtalyanlar nasıl yaşar,nasıl eğlenir öğrendik,gerçek İtalyan ev yapımı yemeklerini tattık :)) (burada genellikle göçmenlerle muhattap oluyoruz.)

İnanın çok hoştu.En önemlisi Profesöre çok şey borçluyuz,çalışmalarımızı ciltleşmiş,kendi çalışmasının makaleriylebir dosya hazırlmış ve katıldığımız otopsilerden oluşan bir dvd hazırlatmış ve evet,biz istemeden tavsiye mektubu yazmıştı.Biz bu kadarı çok fazla derken, üstüne evinde bizim için yemek verdi.Sadece Profesor değildi bize bu kadar iltifat eden ,vücut diliyle her sabah anlaşmaya çalıştığımız tatlı sekreterimiz Laura ve yılmadan bize defalarca akciğer preparatlarını anlatan Lara, üniversitenin logosunu taşıyan hediyeler almıştı...

Öğrenmek değil elbette; ama öğrencilik hayatım tamamen bitti.Şimdi tamamen yeni bir sayfa açılıyor.
Burada herkes yavaş yavaş ülkesine dönüyor.Bu gece de Jana'yı yolcu edeceğiz.Benim eşyalarım ortalıkta, yeniden valiz hazırlama telaşındayım.Yarından itibaren bir hafta boyunca yalnızım İtalya'da.İlk durak Firenze...

Defalarca söylendiğim ödevlerin bitmesine bile üzülmedim dersem yalan söylemiş olurum.Sırf üzüntünün üzerimize yapışmasını önlemek için dün tüm sokaklarıyla vedalaştık Padova'nın...

Bir sonraki yazı ne zaman ,nereden olur inanın hiçbir fikrim yok.En kısa zamanda yeni yazıyla karşınızda olmak dileğiyle...Artık yola çıkmak lazım.

P.s:Beni Özleyin Anacığım;ben sizi çok özledim :))